Kad usne svjetlost 

i snovi kroz vrlutne

krenu

staze od bitka, 

kad zvuci se

u korale

svih korova

zaneseno sliju, 

kad mirisi se 

od iskona poslani

udome u zraku, 

kad žarke od strepnje

zaiskre

zvijezde u noći, 

kroz veo od 

plavetna mira, 

zagledana

u Nebeske oči

nazirem vječnost svega

kroz prosuti sjaj vedrina

zamagljenih

od nadolazeće noći. 

Kad zaiskri svjetlost

i strahovi se od velebne 

odbijaju

dubine srca, 

kad tragove

zagrle

vjetrovi u noći, 

u istini što rosi i tinja

pružam

ruke cvjetovima. 

I osjećam vječnost

ovog trenutka - 

bez straha, bez krinke, 

bez srama, bez moći. 

Obzorja vidim drugačije, 

zamagljena 

od minule noći

i osjećam vječnost svega

zagledana 

u Nebeske oči. 

Kaja Beljan