Imade jedan kralj,

koji poniznošću se ogrnu kao plaštem

i umjesto žezla primi gubavčeve ruke.

On istinom opasa bedra i skute,

ostavi udobnost prijestolja zemnih

i krenu prostranstvima predanja i muke.

Imade jedan kralj,

koji izabra štalu, a ne bogat dvor.

I tamo, gle čuda, gdje uzmiče oholost, licemjerje i bol,

u skromnim odajama vlastita srca,

on grešnike poziva za svoj stol.

Imade jedan kralj,

koji ne traži priznanje, slavu i blještavila plam.

Kada odbačen bijaše i prezren od ljudi,

gurnut na križ, popljuvan i sam –

i tada se snagom opraštanja bori

i vlastito srce daruje za hram.

Imade jedan kralj,

koji snagom ljubavi kajanje budi

i suzama lakša ovozemnoj zjeni.

Imade jedan kralj koji kaže:

Što god učiniste jednome od najmanje moje braće,

isto ste učinili meni.

                                                                     K. Beljan